این نوع نت در سالهای گذشته بیشتر در کارخانجات مورد استفاده قرار میگرفته است.
نگهداری و تعمیرات مبتنی بر شکست ( تعمیر بعد از خرابی ) بر این فرضیه بنا می شود که تا قطعه‌ای خراب و یا معیوب نباشد آن را تعویض و تعمیر نکنند .
یعنی در واقع از تجهیز تا زمانی که به مرحله شکست یا خرابی نرسیده است بهره برداری می شود.
و در موقع خرابی نسبت به تعمیر آن اقدام می گردد.
انجام تعمیرات تنها بعد از خرابی و بدون استفاده از سایر روشهای نگهداری و تعمیرات باعث بالا رفتن تعداد تعمیرات و خستگی تیم تعمیرات می شود.
در دوران گذشته ، پیامدها و آثار اینگونه اعمال به عنوان یک امر اجتناب ناپذیر به شمار نمی آمد ولی امروزه به دلیل پیچیده شدن اقلام ، تنوع بالا و تعداد اقلام و تجهیزات تحت پوشش فعالیتهای نگهداری و تعمیرات ، اجرای این رویه برای تمامی اقلام به عنوان یک ضرر با اهمیت به شمار می رود .
با این روش ( EM ) اجرای فعالیتهای نگهداری و تعمیرات هنگامی انجام می شود که عملکرد تجهیزات بطور چشمگیر کاهش پیدا کند و یا شکست و ازکارافتادگی واقعی اتفاق بیافتد.
در نتیجه تجهیزات با اجرای فعالیتهای نگهداری و تعمیرات مبتنی بر شکست تحت کنترل قرار می گیرند .
از کار افتادگی بالای 80 درصدی یک تجهیز دلیلی برای انتخاب این روش نه چندان کارآمد!!!
آیا این مدل پرهزینه خواهد بود؟
تجهیزات حساس ( از نظر فنی و استراتژیک ) و یا تجهیزاتی که مستلزم اجرای عملیات تعمیرات سنگین و پر هزینه می باشند.
مجاز به پیروی از مدل نگهداری و تعمیرات مبتنی بر شکست نیستند.
در بعضی از موارد عدم رعایت این موضوع می تواند فاجعه ببار بیاوردهزینه های مضاعف این سیستم:
۱- هزینه های مستقیم اضافی
۲-هزینه های رسیدگی به تعیین ریشه دلایل خرابی و کار افتادگی .
۳-بیکار شدن کاربران .
۴-تاخیر در اجرای ماموریتهای محوله .
